Verstoppertje spelen

Deze week heb ik, als Tita, verstoppertje gespeeld in huis. Het FACT team kwam namelijk voor de wekelijkse afspraak, maar enkele delen in mij wilden niet meer dat ze komen.  Vorige week al heeft mijn man de afspraak met de mannelijke hulpverlener afgezegd, omdat de kleine delen in mij bang voor hem zijn. De hulpverlener kan er zelf niks aan doen, het probleem is volgens ons dat hij van het mannelijk geslacht is.

Het is heel lang goed gegaan en werd de hulp van het FACT team probleemloos geaccepteerd ( tenminste, zover ik weer). Nu het weer eerder donker is, ben ik labieler en dissocieer ik bijna dagelijks in de kleine bange delen. Het lijkt erop dat iedereen en alles weer onveiliger voelt. Dus ook het FACT team.

Afgelopen dinsdag stond dus de afspraak met de vrouwelijke hulpverlener van het FACT team om 13:00u. Mijn man werkte thuis, zodat hij bij het gesprek aanwezig kon zijn. Voor 13:00 scheen het al mis te zijn gegaan. Hij was me kwijt en vond me opgekruld in bed, onder de dekens. Hij besloot het gesprek eerst zelf te doen, zodat hij uitleg kon geven hoe ik tegenover de afspraak stond. Na ca 15 minuten wilde hij mij erbij halen, maar kon hij me niet meer vinden. Ik lag niet meer in bed.  Hij vroeg M. van het FACT team of ze de deur had gehoord, maar dat was niet het geval. Mijn man zocht verder door het huis en vond me uiteindelijk, zittend in een hoekje, op zolder. Met mijn beer in de hand.  Verstopt voor de hulpverlening, niet van plan mee te gaan naar beneden. Mijn man kreeg het niet voor elkaar. Om de rust en veiligheid in huis te bewaren accepteert mijn man dit en luistert hij naar de kleine delen in mij. In dit geval was het Tita.  Het schijnt dat het voor mijn man ook nog wel een grappige situatie was geweest, om mij zo te zien zitten. Verstopt achter een doek met 2 voeten die er onder uit steken.   Wat ik graag met jullie wil delen is de reactie die ik kreeg van de hulpverleenster van het FACT team.

Hallo Talitha,

Vandaag was ik bij je thuis. Van A. hoorde ik dat de kleine delen meer aanwezig zijn. Ze zijn angstig voor ons op dit moment. Daarom had je je verstopt. Geeft niks hoor. Talitha, je moet weten dat ook de kleine delen er mogen zijn. Die mogen mij ook hun verhaal vertellen. Ik kom je niet boven op zoeken, dat is jouw veilige plek, ik kom alleen beneden. Ik hoop je volgende week weer te zien. En als er eerder wat is, mag je altijd bellen, groeten, M.

Als ik dit zo lees, dan doet me dat goed. Fijn om te weten dat ze de delen in mij accepteert en mijn veilige plek respecteert. Hopelijk kan ik volgende week wel het gesprek doen. Mijn man zal dan weer thuis zijn, ter ondersteuning, maar ik hoop dat het daarna niet meer nodig is. Ik ga er maar vanuit dat deze brief weer een stapje in de goede richting is.

Gaat het nu dan slechter met me?  Ach, we weten dat de wintermaanden moeilijk zijn voor me en dat ik meer dissocieer. Mijn man, kinderen en ik lachen ook wel om de soms bizarre situaties die gebeuren thuis. Dit maakt het voor ons allemaal iets dragelijker. Ik moet nu dus een stapje terug doen om de rust te bewaken en triggers te ontwijken. Dit houdt onder andere in dat de gordijnen op tijd dicht moeten, lichten op tijd aan, etc. De komende periode leef ik mijn leven weer even in het licht van overdag. ’s Avonds durf ik niet zo goed de deur meer uit, het is dus beter om nu de beslissing te nemen om in mijn veilige huis te  blijven, dat geeft rust.  Ik heb er vrede mee! Als ik op deze manier kan voorkomen dat het veel slechter met me zal gaan tot diepe depressie aan toe, dan heb ik het er wel voor over.