Vanaf mijn laatste schrijven tot ongeveer een week geleden functioneerde ik redelijk mee in het gezin. Met af en toe momenten dat ik misschien wel teveel hooi op mijn vork nam en ik dacht dat ik de hele wereld weer aankon. Helaas is er nu weer een mindere periode. Ik merk dat ik weer vast zit in mijn eigen hoofd, waar geen ruimte meer is voor het leven van alledag. Vermoeidheid overheerst en het enige dat ik wil is rust en stilte om me heen. En dat is lastig als je een gezin hebt. Het lukt me dan momenteel ook niet zo goed. Waardoor zo langzamerhand alles wat ik aan structuur heb opgebouwd aan het verslonzen is. De schone was die opgevouwen moet worden, stapelt zich onderhand op tot een hoge berg. Gelukkig is er schone was 🙂 , het is 1 van de weinige dingen wat me nog lukt, want tja, schone kleding moet er wel zijn voor mijn man en kinderen. Het liefste loop ik de hele dag in mn joggingbroek en lig ik alleen maar op de bank.
De buitenwereld voelt weer erg onveilig aan, ook mijn eigen gezin en familie. Mijn man en ik zijn er wel achter gekomen waar de oorzaak ligt. Er zijn 2 gebeurtenissen geweest die me helemaal van slag hebben gebracht.
Het eerste voorval is een situatie geweest tijdens een familieweekend weg. Ik ga het voorbeeld gebruiken om te laten zien hoe een onbedoelde reactie een groots, negatief effect op mij en daarop op volgend mijn gezin kan hebben.
Tijdens dit weekend zaten we s avonds buiten, in het donker, (voor mij is dat een hele stap geweest om er in het donker bij te gaan zitten) Mijn broertje maakte een boe geluid, waarop iedereen ineens besefte dat het mij zou kunnen triggeren en dat ik kon gaan dissociëren, wat ook gebeurde. Mijn broertje schrok hier zelf ook van en vanuit deze reactie maakte hij de opmerking:”maar ik kan toch niet altijd rekening met haar houden?” Nu kan ik mezelf niets meer herinneren van deze situatie maar mijn man heeft het me verteld. Deze opmerking was net een trigger te veel voor mij. Door het boe geluid dissocieerde ik in een klein meisje (hier kan mijn man me redelijk snel weer uitkrijgen), maar door de opmerking werd een kwaad deel in me getriggerd. Dit deel neemt volgens mij alleen taal in zich op, zonder eventuele emoties die er bij horen. Wat dit deel dan hoort is volgens mij: ik hou geen rekening met haar. En zo’n opmerking, ook al is het niet zo bedoeld, maakt al het opgebouwde vertrouwen in mijn familie weer kapot. Ik besef me dat het een ongelukkige opmerking is geweest en dat het vanuit een schrikreactie kwam, maar toch is er iets in mij dat de hele hoge muur weer heeft opgebouwd. Het schijnt dat ik heel drastisch mezelf heb verwijderd uit de familie groep in whats app(ik zit er nu wel weer in hoor) en per direct naar huis wilde. Mijn man heeft de situatie trouwens goed kunnen uitleggen aan de familie en ze hebben de dag erna ook hun best gedaan om nog toenadering te zoeken en hun ‘liefde’te tonen. Mijn broertje heeft zijn excuses aangeboden. Verstandelijk gezien is er dus geen probleem tussen mij en mijn familie, ze hebben het goed opgepakt. En toch voelt de lijn tussen mij en mijn familie weer kapot…… Hoe vervelend deze situatie ook was, volgens mijn man is het ook wel goed dat het is gebeurd. Van hieruit is de vraag gekomen vanuit mijn familie hoe ze er dan het best mee om kunnen gaan. Mijn man en ik beseffen heel erg goed dat dit soort situaties niet te voorkomen zijn, en we willen ook niet dat iedereen maar rekening met mij houdt en voorzichtig doet. Maar het is wel handig om te weten, hoe na een trigger te reageren. We hebben nu de vraag bij het FACT team neergelegd om een soort van signaleringsplan op te stellen voor de mensen om me heen, hoe ze het best met me om kunnen gaan. Het zal me benieuwen hoe dat er uit gaat zien.
Door deze situatie was ik al weer wat labieler geworden en toen maakte mijn man vorige week ook een opmerking die in het verkeerde keelgat van het kwade deel schoot. En dat is voor nu even teveel van het goede. Nu is ook de lijn met mijn gezin even weg.
Het stomme aan dit alles is dat ik heel goed weet dat ik me zo niet hoef te voelen. Ik weet wat ik aan mijn man heb. Normaal vertrouw ik hem het allermeest van iedereen en toch is dat nu even weer weg. Al mijn vertrouwen in de mensheid is weer afgebrokkeld en kapot. Ik vind mensen even niet meer leuk en daarom verstop ik me weer in mijn veilige huis. Als ik s ochtend wakker word en iedereen beneden hoor, wacht ik tot alleen de jongste er nog is en dan kan/ mag ik pas naar beneden gaan. Ik moet nodig weer contact opnemen met een aantal mensen, maar ook daar heb ik momenteel de ruimte niet weer.
Tijd, de tijd zal alles wel weer beter maken, denk ik…….
Mijn Leven Met DIS 
Hallo Tally, op de eerste plaats mijn compliment hoe je schrijft, duidelijke taal, en goed geschreven. En héél fijn voor mij, om stukjes van herkenning te lezen. Vervelend voor jou dat deze twee dingen je overkwamen. Het boe roepen en dat je daarop dissocieert, is voor mij begrijpelijk en herkenbaar in zo’n situatie. Zoals je het beschrijft vind ik dat je familie hier erg begripvol mee omgaat. Ik krijg even een verdrietig gevoel bij het idee, dat je familie een ”handleiding” krijgt hoe met je om te gaan. Verdrietig voor jou én je familie……Wat je beschrijft van een opmerking van je man, dat dit je van slag maakt begrijp ik ook meteen. Vervelend is het dan dat je eigenlijk zó goed weet, hoe alles zit, wie hij is, enz. en dat een deel in jou totaal van slag kan raken door zo’n opmerking. Bij mij komt dan vaak het kwade deel naar boven, met zeer ”pittig” taalgebruik. Dit zal niet zo snel gebeuren als ik mij veilig voel, en rustig ben, maar om je én veilig én rustig te voelen, is niet zo makkelijk, is mijn ervaring…..Ik heb 25 jaar lang, verkeerde diagnoses gehad, medicatie die ik nu, niet nodig lijk te hebben, vele opnames, psychoses en depressies. Tot……ik twee jaar geleden in contact kwam met een SPV er, een vrouw, en zij zei op een gegeven moment, je komt steeds zó goed op mij over, dat ik mijn twijfels heb over jou diagnose [ bipolaire stoornis ] mag ik toestemming vragen om jou dossiers van die 25 jaar te bekijken ? Ja, di mocht natuurlijk, ik zei al jaren dat ik niet de bipolaire stoornis had, en dat er andere dingen aan de hand waren met mij.
Deze SPVer haalde de traumatherapeute erbij, en zij heeft ook mijn dossiers bekeken, we zijn nu samen een jaar aan het werk, en sinds een aantal maanden weet ik van ”mijn” dis. Eindelijk de juiste diagnose, maar vooral……de juiste behandeling…… Tally, ik weet eigenlijk niet of het de bedoeling is, dat ik óók iets over mezelf heb geschreven, ik heb het wél gedaan, misschien dat een ander hier ook iets aan heeft. Ik zou meer ruimte tussen de regels willen laten, maar ”durf” niet op enter te drukken, omdat de tekst dan misschien weggaat….? Ik kan makkelijk schrijven, maar hoe dingen werken op mijn laptop is absoluut geen kwaliteit van mij. Sterkte met het weer terugveren……
Oh, nu druk ik op enter en merk dat ik dit dus had kunnen doen om ruimte……..tussen de zinnen te maken, goed weet ik voor de volgende keer, Warme groet, Josephina
Hallo Josephina,
Bedankt voor je reactie. En het is helemaal geen probleem dat je je verhaal doet. Ik ben deze blog begonnen om een platform te creëren mbt DIS. Als het jou helpt om te reageren dan is het altijd oke! Het kan ook een ander helpen en dat is mijn doel.
Wat een lijdensweg kan het zijn hè, om een goede diagnose te krijgen? Fijn te horen dat je dat nu hebt en hopen dat er een goede behandeling op volgt.
Ik wil je veel sterkte wensen in het proces.
Groeten Talitha