Gisteravond heeft mijn man weer eens een bizar moment met mij beleefd. Normaal gesproken past mijn moeder op woensdag op mij en de kinderen. Dit doet ze omdat ik niet altijd een hele middag alleen met de kinderen kan zijn. Maar gisteren kon ze niet, dus was ik weer eens een middag alleen met de meiden. Die middag is wel goed gegaan hoor. Maar mijn binnenwereld was wel onrustig, omdat ik ’s ochtends mijn dis-vriendin op bezoek had, die eventjes dissocieerde in een ander persoon. Ik heb haar geholpen om eruit te komen. En dat doe ik graag voor haar. Het scheelt dat ik dan wel weet wat ze nodig heeft. Namelijk dat ze ook in een andere hoedanigheid hier mag zijn. Ze moet zich namelijk gewoon veilig voelen. Hierdoor werd het in mij wat onrustig. Gelukkig ebde dat weg, omdat ik ’s middags met de kinderen op bezoek ging bij een ggz-maatje. En toen we weer thuis waren heb ik allerlei activiteiten gedaan, zoals pianospelen, cupcakes bakken, eten koken, etc. Tot circa half tien ben ik actief bezig geweest. Maar toen ik ging zitten op de bank, kon ik geen rust vinden. Ik was zo onrustig in mijn lijf. En vlak daarna gebeurde het.
Rond de klok van elf kwam ik weer bij uit mijn dissociaties. Mijn man vertelde dat ik 2 andere persoonlijkheden ben geweest. Het waren 2 persoonlijkheden die hij nog nooit eerder gesproken had. Namelijk een kind van circa 2 jaar en een vrouw die de kleine kinderen in mij troost en rustig probeert te krijgen door ze te wiegen. Laat ik eerst maar eens beginnen met iets te vertellen over de vrouw.
We wisten al dat er een vrouw in me was die mij, of de kleintjes in mij beschermt en troost. Ik heb ooit eens gezegd dat het een blonde vrouw met blauwe ogen is. Vraag me niet hoe ik dat weet en waarom, want daar heb ik geen antwoord op. Het is gewoon zo. Ik weet dat ze aanwezig is en dat ze mij onder andere, tijdens een traumabeleving, probeert te troosten. Maar nog nooit eerder is ze zo duidelijk naar buiten gekomen. Maar gisteren heeft mijn man voor het eerst met haar gesproken. Ze vertelde dat ze er is om de kleintjes te helpen, maar dat het haar niet altijd lukt. Het gaat dan met name om de baby, de twee-jarige en Tita. Daarbij vertelde ze ook dat ze weet dat de kleintjes erge dingen hebben meegemaakt, maar ze weet niet wat. Ze vindt het heel erg dat de kleintjes zo verdrietig zijn. Zij troost ze alleen maar. Tenslotte vertelde ze dat het kindje dat gisteren naar buiten kwam twee jaar is. Mijn man vroeg of dat kindje Tita heet, maar dat was dus niet zo. Oftewel, er is weer een nieuwe persoonlijkheid bij gekomen.
Voor Tita heeft mijn man al allerlei manieren ontdekt om haar rustig te krijgen en om haar veilig te laten voelen. Gisteren heeft hij zijn hele trukendoos uitgeprobeerd op dat twee-jarige meisje, maar niks werkte. Hij wist niet meer wat hij verder kon doen. Uiteindelijk beleefde dit meisje een trauma en daarna kwam dus de troostende vrouw in beeld. Wat ik wel vreemd vind, is dat mijn man vertelde dat dit kind erg met haar hoofd schokte. Hier kan ik geen verklaring voor bedenken. Ik vind het eigenlijk maar bizar dat er weer een nieuwe persoonlijkheid bij gekomen is. Want wat staat er mij nog meer te wachten………………………..
Mijn Leven Met DIS 